πολυτάρακτος

-ον, Α

1. ο πολύ ταραγμένος ή αυτός που ταράζεται πολύ

2. (το ουδ. ως επίρρ.) πολυτάρακτον

με μεγάλη ταραχή και, κυρίως, με πολλές ή δυνατές φωνές («ἐξῆρχε τοῦ θρόνου ὁ πατὴρ πολυτάρακτον βοῶν», Αχ. Τάτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ-* + -τάρακτος (< ταράσσω)].